Dit ben ik in de woestijn, het was het jaar 2011. Toen was ik 29 jaar.
Zoals je kan zien, voelde ik me op het moment dat de foto genomen werd, verbonden met de natuur, met de aarde, met mezelf.
Dat was ook zo andere keren tijdens de tocht.
Het was niet altijd aangenaam om met mezelf en met op dat moment situaties die in mijn leven speelden, van zo dichtbij geconfronteerd te worden. Toch was het ook de mooiste tijd van mijn leven. Dat heb ik vaak na de reis uitgesproken, als er over het verleden gesproken werd of zulke dingen wel eens gevraagd werden. De tijd stond er op een gegeven moment stil voor mij en door de kadans en het ritme van het wandelen, gaf dit wonderlijke momenten.
Mustafa gaf me als tip om voor langere tijd, misschien zelfs enkele dagen, in stilte door te brengen. Dit heb ik tijdens de eerste editie kort gedaan, tijdens een tweede keer in 2016 deed ik dit gedurende 1 dag. Dat vond ik enorm rijk en waardevol. Ik zou het iedereen aanraden. Tijdens een rustmoment noteerde ik dan sommige dingen in mijn kleine schriftje. Het leidde tot o.a. meer zelfinzicht en zelfkennis.
Het samen eten in de woestijn van die heerlijke maaltijden die door de geëngageerde kookploeg werden bereid, zal ik ook nooit vergeten. Alsook het in een donkere tent, met wat kaarslicht in de verte, samen thee drinken.
Mustafa zorgt sterk voor organisatie, veiligheid en diepgang en de groep bepaalt grotendeels de inhoud, zou ik zeggen. Het is een verrijkende ervaring voor elke deelnemer. Ik zou het jezelf zeker minstens 1 keer in je leven als cadeau doen.
Ik ga alvast heel graag nog een keer terug.
Marijke, een enthousiaste woestijnreizigster.