Wij waren er bij in het najaar van 2019, samen met nog acht medestappers, zeven begeleiders en zes kamelen.
Wij trokken tien dagen lang door de woestijn in het zuiden van Marokko. Een onmetelijk heuvelende zandvlakte met hier en daar overlevende kleine oases van groen, voldoende om er wat te rusten, te eten, te drinken en om er in kleine tentjes de nachten door te brengen. Een tocht van ruim 125 km in verbondenheid mét alles wat ons omringde: de solidariteit in de groep en het groeiende vertrouwen in onze tochtgenoten en begeleiders, de verbazingwekkende eentonigheid van de weidsheid en de stilte van de eindeloos uitgestrekte zandvlakte die rust, veiligheid en zekerheid gaf. De hemel, die ’s avonds en ’s nachts haar miljoenen sterren prijsgaf, waarvan we vanuit onze kleine tentjes adembenemend konden genieten. Maar bovenal genoten wij van het “Onuitsprekelijke” dat ons voldoende zekerheid gaf om ons toe te vertrouwen aan heel het tochtgebeuren, zowel aan de ons omringende natuur als aan de mensen van onze groep en aan onze begeleiders.
Vooral mochten wij ook ter plaatse getuigen van het welslagen van het sociaal project, mee gesponsord door deze groep: het boren van een waterput én het planten van fruitbomen voor een weeshuis in een dorp aan de rand van de woestijn. Hun dankbaarheid daar werd feestelijk geuit in een gebed tot Allah en in een traditionele maaltijd.
Zelfs na meer dan een jaar roept deze reis nog steeds aangename herinneringen op. De woestijn spreekt.
Met heel veel dank aan Mustafa.
Leo en Mimi
